Er was eens een man die heel erg veel van zijn dochter hield. Toen zijn vrouw stierf besloot hij opnieuw te trouwen. Lang duurde het huwelijk echter niet, de man overleed zelf ook na een kort ziekbed. Zijn dochter bleef achter onder de hoede van haar stiefmoeder en twee grillige stiefzusters. 

De stiefmoeder en zusters mochten de dochter niet en sloten haar op zolder op. Hier moest ze leven en slapen en overdag werd ze als bediende behandeld. Het arme meisje was de hele dag bezig met vloeren vegen, eten koken, kleren wassen en schoonmaken. Haar jurk zat helemaal onder de as, omdat ze iedere avond de openhaard schoon moest maken, en dus noemden ze haar ‘Assepoester’. Ondanks alles was Assepoester altijd lief en vriendelijk en zelfs in haar vieze jurk, prachtig om te zien.

Op een dag stond er een boodschapper voor de deur met een bericht van de Koning zelf. Op de brief stond; ‘Alle ongetrouwde meisjes van het rijk zijn uitgenodigd voor een bal in het paleis! Op dit bal zal de Koning uit al die meisjes een bruid kiezen voor zijn zoon de prins.’

De zussen werden wild van opwinding en haastten zich naar hun kleedkamers en spiegels. Het regende bevelen op de arme Assepoester. “Doe mijn haar!”, “Knoop mijn lint!”, “Breng me mijn schoenen en hoed, en schiet op, anders komen we te laat!”

“Dus ik ga ook naar het bal?”, vroeg Assepoester verheugd. “Er staat immers ‘alle’ meisjes van het rijk.” De gemene siefzussen lachten haar uit. “Oh kijk, onze vieze kleine meid denkt dat ze kan trouwen met een prins! Haha, in je dromen Assepoester! Ga naar beneden en veeg de vloeren!”

De zussen vertrokken met hun moeder richting het paleis en Assepoester barstte in de tuin in tranen uit. Uit het niets verscheen er een goede fee voor haar neus. “Niet huilen lieve Assepoester”, zei ze opgewekt. “Ik weet hoe ik je kan helpen, wacht maar, je zult stralen op het bal vanavond.” Assepoester wist niet wat ze zag en hoorde. De fee zwaaide met haar toverstaf en plots begon een van de pompoenen in de tuin te veranderen in een prachtige koets. De muisjes in de tuin werden omgetoverd tot mooie witte paarden en de hond veranderde in een lakei. Na nog een zwaai veranderde de jurk van Assepoester in de mooiste baljurk en aan haar voeten ontstonden prachtige glazen muiltjes.Assepoester geloofde haar ogen niet en omhelsde de fee. “Dank u, dank u!”, riep ze opgetogen. “Ga maar snel lief kind”, zei de fee. “Maar let op! Precies om middernacht verandert alles weer terug naar hoe het was.” Voor Assepoester verder kon vragen was de fee verdwenen. 

Toen Assepoester het paleis binnenstapte snakte iedereen naar adem. Wie was deze prachtige verschijning? Ze hadden haar nog nooit gezien. Zelfs haar stiefzusters en –moeder herkenden Assepoester niet. De prins kon zijn ogen niet van haar afhouden en danste de hele avond alleen met Assepoester. De stiefzussen stikten bijna van jaloezie. Assepoester had het zo naar haar zin dat ze bijna de tijd vergat. Plots sloeg de klok middernacht en realiseerde ze zich dat de magie zou verdwijnen. “Vaarwel!”, zei ze snel tegen de prins, en ze rende het paleis uit naar haar koets. In alle haast verloor ze haar muiltje op de trap.

Zoals de fee al waarschuwde werd de magie inderdaad verbroken. De koets werd een pompoen, de paarden muizen en Assepoester haar prachtige jurk maakte plaats voor het bevlekte vod dat ze eerder aanhad. Toch kon dat de glimlach niet van haar gezicht krijgen. De herinneringen aan de avond en de prins gaven haar zoveel vreugde. 

De volgende dag spreidde het nieuws door het hele rijk. De prins was op zoek naar het meisje dat een glazen muiltje was verloren. Hij zou iedereen opzoeken en wie het schoentje paste zou zijn vrouw worden! De prins reisde langs alle nabijgelegen dorpen maar het meisje werd niet gevonden. Uiteindelijk kwam hij bij het huis van Assepoester aan. Ze herkende haar schoen meteen toen ze de deur voor hem opendeed. Haar hart bonsde van opwinding en ze kon geen woord uitbrengen. De stiefzusters stormden opgewonden binnen en begonnen als bezetenen aan de schoen te trekken. Vastberaden om het muiltje te passen kromden ze hun (veel te grote) voeten, kreunden en steunden en probeerden alles. Maar het mocht niet baten, de schoen paste met geen mogelijkheid.

De prins was verdrietig dat het weer niet was gelukt en liep met gebogen hoofd toen hij tegen Assepoester zei; “waarom probeer jij het niet?”. “Maar Uwe Hoogheid, ze is maar een dienstmeid!”, riep de stiefmoeder verontwaardigd. De prins drong erop aan en Assepoester ging zitten en trok het muiltje aan. Het paste perfect. “Jij was het!”, riep de prins verheugd. “Ik heb je eindelijk gevonden!”. Hij ging op een knie zitten en vroeg Assepoester of ze zijn vrouw wilde worden en daar stemde ze verheugd mee in. 

De Koning kon zijn geluk niet op toen hij hoorde dat zijn enige zoon eindelijk ging trouwen. “Ik ga het grootste feest in de geschiedenis van het Koninkrijk geven!”, riep hij uit. En hij hield zijn woord. Assepoester en haar prins hadden de mooiste bruiloft ooit en leefden nog lang en gelukkig.